بررسی عمکرد بادگیرها به عنوان تکنولوژی معماری بومی و تاثیر آن بر آسایش حرارتی و محیطی بناهای تاریخی (نمونه موردی شهر یزد)

بادگیر به عنوان یکی از عناصر معمارانه که متاسفانه امروزه کارکرد خود را در معماری معاصر از دست داده است در سیمای شهرهای قدیمی به صورت المانی عمودی جلوه گر بوده است. منافذ راس بادگیر، بر پایه اصل پیوند معماری با محیط اطراف با هدایت باد مطلوب و هم چنین وارد کردن جریانی پویا و بر گرفته از محیط اطراف به فضاهای داخلی از انرژی پایدار محیطی بهره مند گردیده است. بهره گیری از سرمایش ایستا در بادگیرها، همواره عاملی مهم در جهت صرفه جویی انرژی بوده است. این تحقیق با تکیه بر مطالعه ساختاری بر روی بادگیرهای شهر یزد در اقلیم گرم و خشک و تاثیر معماری و کارکرد آن را تبیین می سازد.

کلیدواژه ها:

بادگیر ، معماری ایران ، فن آوری بومی ، اقلیم ، آسایش حرارتی