تحلیل و نقد ادله جواز غیبت مخالفان مذهبی

ز جمله چالش­هایی که در روزگار معاصر رخ نموده و اذهان بسیاری از متشرعان را به خود مشغول داشته است، میزان ارج و احترام شرع مقدس نسبت به مخالفان مذهبی است. علت بروز چنین تاملاتی، وجود فتاوایی خلاف قاعده است که بعضا مستظهر به موافقت مشهور فقها می­باشند. یکی از این فتاوای بحث برانگیز که در کثیری از کتب فقهی امامی دیده می­شود، فتوا به جواز غیبت نسبت به مخالفان مذهبی است. مشهور فقیهان با تفسیری خاص از پاره­ای آیات کتاب مجید و با تمسک به دیگر ادله فقهی، مناط در حرمت غیبت را «ایمان» دانسته و منصرف از کلمه مومن را شیعه اثنی­عشری دانسته­اند؛ بدین ترتیب مطابق مختار ایشان، غیبت غیرشیعیان از عمومات ادله حرمت غیبت خارج شده و مجاز شمرده می­شود.  نگارنده با بازخوانی ادله قول مشهور چنین نتیجه می­گیرد که مستندات ارائه­شده وافی به مقصود و کافی برای اثبات مدعای ایشان نیست. نویسنده معتقد است قائل شدن به اشتراط ایمان در تحقق حرمت غیبت، فاقد وجاهت شرعی است. این نظریه اگرچه مخالف برداشت مشهور فقیهان امامی است؛ لیکن برخی از متاخران را با خود همراه نموده است. ضمن اینکه نظریه مزبور برخلاف قول رقیب با اطلاقات ادله باب سازگار بوده و قواعد اولیه باب غیبت نیز آن را اقتضا می­نماید.

کلیدواژه ها:

غیبت ، مومن ، مخالف ، اسلام ، ایمان