جلوه های نیایش در شاهنامه فردوسی

نیایش به معنی آفرین و تحسین و دعایی است که از روی تضرع و زاری کنند. ن یایش مختص زمان ما نیست، بلکه از دیرباز و از پیدایش بشر وجود داشته است و مردم به اشکال گوناگون پروردگار خویش را می خواندند و از او یاری می جستند. در این جستار، نگارنده جلوه های گوناگون نیایش را در شاهنامه به روش تحلیل محتوامورد مطالعه قرار داده است، شاهنامه از شاهکارهای ادب فارسی، موارد نیایشی زیادی را در خود گنجانده است که با اطمینان می توان گفت که آموزه های دینی و اسلامی در آن بی تاثیر نبوده است. در این نوشتار آداب و رسوم دعا و نیایش، پاکی و طهارت قبل از نیایش، نیایش های دسته جمعی، نیایش های هفت رزه، و چهل روزه و حالات فرد دعا کننده همراه با نمونه های شعری بیان گردیده است. تمامی شخصیت های شاهنامه در هر چایگاه و مقامی که بودند برای طلب پیروزی و رسیدن به هدف، دست نیاز بر آستان الهی بلند می کردند و از او یاری می خواستند که تمامی این موارد تصاویر زیبایی از نیاش را در شاهنامه به وجود آورده است.

کلیدواژه ها:

نیایش ، دعا ، شاهناه ، فردوسی