رهیافت عنصر ایمان در اندیشه مولانا با تکیه برمثنوی معنوی

ایمان (در معنی تصدیق و باور داشتن) جوهر دیانت است و معیاری است برای شناخت حقیقت دین یا تن دادنبه مناسک و عادات. در آموزه های اسلامی نیز همواره به ارزش ایمان و دینداری توام با این ویژگی ارزشمند قلبی واعتقادی، تاکید شده است. علاوه بر این، در عرفان اسلامی نیز عنصر ایمان، شامل اعتراف به زبان و اخلاص قلبیتعبیر شده است و آن را از عمل و طاعت، منفک نمی دانند.در میان عرفای مسلمان، مولانا در زمره کسانی است که ایمان و عمل را توامان، شرط وصول به حقیقت الهیمی داند؛ در نگاه او عنصر ایمان، بسیار گسترده تر از مفهوم اسلام است و چنین اندیشه ای را اگرچه بر بستر تعالیمکلامی اشعریه بیان می کند اما منحصر به آن نمی ماند بلکه بسیار فراتر و گسترده تر، تمام دیانت اسلام را مدنظر قرارمی دهد؛ در نگاه او، ایمان حقیقتی قلبی و تجربه ای شهودی است که خاستگاه آن، معرفت فطری انسان به خدا استو برای رسیدن به حقیقت آن، باید از ظواهر اعمال گذشت و به مغز دین رسید.مقاله حاضر با رویکرد توصیفی/ تحلیلی، کوششی است برای بررسی عنصر ایمان و ارتباط آن با دیانت، تقوا،عشق، کشف و شهود، عالم غیب، اخلاق و... در مثنوی معنوی. دامنه مطالعه نیز تمام شش دفتر مثنوی را شامل می شود.نتایج تحقیق نشان میدهد در نگاه مولانا، انسان فقط با شناخت میتواند به ایمان حقیقی دست یابد و البتهایمان نیز باید واجد درک و بینشی متعالی باشد وگرنه ایمان خشک استدلالی، نه تنها سبب رستگاری نمی شودبلکه به زعم مولانا، مظهر حجاب نورانی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

ایمان ، عرفان اسلامی ، مولانا ، مثنوی معنوی