بازآفرینی داستان های شاهنامه و مثنوی در ادبیات کودک و نوجوان

هدف این مقاله نمودن جایگاه والای کودکان در جامعه و لزوم آشنایی آنها با آثار کهن فارسی است. ادبیات کودک و نوجوان در ایرانرشد قابل توجهی داشته است. ایجاد رابطه میان متون کهن و ادبیات امروزی همواره یکی از مباحث پرکشش بوده است. بخشی ازآثار روایی که شاعران و نویسندگان فارسی زبان آنها را خلق کرده اند، مورد توجه داستاننویسان امروزی قرار گرفته است. بازنویسیداستان، بهترین شیوه برای آشنایی کودکان و نوجوانان با متونی است که درک و فهم آن به طور مستقیم برای آنها دشوار است.اینتحقیق نشان می دهد که کودکان و نوجوانان با خواندن و درگیر شدن با این متون نه تنها از جنبه ی فرهنگی غنی تر می شوند؛ بلکهاحساسات ملی در آنها شکل می گیرد. از بین آثار کهن فارسی، مثنوی معنوی مولانا به دلیل ویژگی های خاصی چون تمثیلی بودن،ساختار حکایت در حکایت، گنجانده شدن پیام های متعدد و متنوع در یک قصه و شاهنامه فردوسی به دلیل دارا بودن داستان هایجذاب و پرکشش از قابلیت بالایی برخوردارند تا مبنایی برای نویسندگان آثار کودک باشند. با توجه به اهمیت بازنویسی برای کودکان،ضرورت ارزیابی و بررسی دقیق تر این متون نیز روشن می گردد زاویه دید در متن اصلی و در بیشتر داستان های شاهنامه، سومشخص دانای کل است که شیوه مناسبی برای روایت داستان های کودک و نوجوان به شمار می رود. چرا که تمام زوایای داستان وشخصیت ها برای خواننده آشکار می شود. روش کار این پژوهش کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک و نوجوان ، مثنوی مولانا ، شاهنامه فردوسی