اثر شش هفته تمرین مقاومتی استراحت-وقفه بر بیان PGC-۱α در مردان جوان غیرورزشکار

دست کاری متغیرهای تمرین مقاومتی به طور گسترده ای برای دستیابی به اهداف تمرینی مانند هیپرتروفی عضلانی، قدرت حداکثر، توان و استقامت عضلانی موضعی مورد استفاده قرار گرفته است .[۱] در رابطه با پروتکلهای تمرین سنتی، پروتکل های مقاومتی غیر سنتی می توانند برای جلوگیری یا غلبه بر فلات ها۱، ایجاد تغییرات در یک مزوسیکل۲ و جلوگیری از خستگی روانی در طول یک برنامه تمرینی مفید باشند .[۲ ,۱] استراحت وقفه که به عنوان یک دوره استراحت کوتاه درون تکرارها در یک ست تعریف شده است، یکی از نمونه های پروتکل تمرین مقاومتی غیر سنتی است .[۳] روش استراحت وقفه، در تئوری، باید به سیستم ATP-PCr اجازه دهد برای حفظ طولانیمدت تلاش های عضلانی، بیشتر بازسازی شود .[۴] مطالعات نشان داده اند که ورزش و قرار گرفتن در معرض سرما بیان فعال کننده گیرنده تکثیر پروکسی زوم -۱آلفا ( ۴(PGC-۱ را در عضله اسکلتی و بافت چربی افزایش می دهد .[۵] PGC-۱ تنظیم کننده اصلی بیوژنز میتوکندریایی است. بررسیهای محقق نشان میدهد پژوهشی مبتنی بر تاثیر تمرین مقاومتی استراحت-وقفه بر سازگاری نشانگرهای بیوژنز میتوکندریایی یافت نشده است؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین مقاومتی استراحت-وقفه بر بیان نشانگر PGC-۱ در مردان جوان غیر ورزشکار است. بدین منظور ۵ مرد جوان غیرورزشکار سالم در این مطالعه به صورت داوطلبانه شرکت کردند. پس از اندازه ۱RM، نمونه گیری خونی قبل، ۴۸ ساعت بعد از پایان دوره تمرین صورت گرفت. پروتکل تمرین شامل ۳ ست هر جلسه (ست اول با ۸۰ درصد ۱RM تا واماندگی، دو ست دیگر با ۱۰ تکرار (۶-۳-۱) در هر ست و استراحتهای ۱۵ ثانیهای درون ستی بین تکرارها) و هر هفته سه جلسه بمدت ۳۵ دقیقه انجام شد. نتایج پژوهش حاضر نشان دادکه شش هفته تمرین مقاوتی استراحت-وقفه سبب افزایش مقدار بیان PGC-۱ پلاسما نسبت به پیش آزمون شده است .(P=۰/۰۰۹) این نتایج به وضوح اهمیت استفاده از روش های تمرینی متفاوت از نظر شدت و پروتکل تمرینی مانند استراحت وقفه، برای مختل کردن هموستاز و احتمالا ارتقا سازگاری های بیشتر نشان میدهد.