تحلیل حقوقی تلقیح مصنوعی حاصل از زن و مرد بیگانه در رحم جایگزین

از میان روش های متعدد درمان ناباروری شاخص ترین آن بهره گیری از رحم جایگزین است . رحم جایگزین در دو روش درمانی برای زوجین نابارور دسته بندی می شود. اولین دسته حالتی است که زوج توانایی بارور کردن تخمک زوجه را ندارد.این بخش از ناکامی زوجین درباروری موردتوجه و دقت نظر قانونگذار ایران قرار گرفته است و در سال ۱۳۸۲ با تصویب قانون نحوه اهدای جنین تکلیف زوجین را برای درمان ناباروری شان روشن کرده است اما حالت دوم موردی است که زوجه برای باردار شدن با مشکل روبروست. در این حالت زوج توانایی نگهداری و پرورش نطفه و بالتبع جنین را در رحم خود ندارد و در فرآیند فرزندآوری دچار مشکل میشود. متاسفانه قانونگذار ما علیرغم دقت نظر به حالت اول و ارائه راهکار قانونی در این مورد از ارائه پیشنهاد مدت زمان و چاره ساز برای زوجین استنکاف کرده است. حقوقدانان که پیشروان توسعه و ترویج علم قانونگذاری و حلال چالش های حقوقیروزشان هستند در این باره نظریات متعددی ارائه دادند با بررسی شرایط لازم برای صحت انعقاد و طرفین قرارداد رحم جایگزین به چالش اساسی برمیخوریم و این چالش پرسشی را برمی انگیزد و آن این است که آیا در رحم جایگزین لزومی بر وجود علقه زوجیت میان پدر و مادر حکمی نوزاد متولد شده از رحم جایگزین هست یا خیر؟ در این مقاله سعی داریم به این پرسش پاسخ دهیم.

کلیدواژه ها:

رحم جایگزین ، پدر و مادر اصلی ، فقه ، حقوق ، نسب ، توارث