بررسی خود مدیریتی کارکنان در سازمان های وزارت نفت در بحران کرونا

اهداف: سازمان های مجازی سازمان هایی هستند که برای استفاده از مزیت های نسبی سایر سازمان ها در جهت دستیابی به منافع بیشتر با آن سازمان ها متحد گردیده اند . این سازمان ها بر پایه ی الگوهای مختلفی ایجاد می شوند و با استفاده از فناوری اطلاعات، ارتباطات سریع، ارزان و آسانی بین خود ایجاد می کنند. سازمان های مجازی برای همگام شدن با تغییرات سریع و اساسی دنیای جدید راهبردهای مثمرثمری به کار می گیرند. روش تحقیق: در این پژوهش از روش کتابخانه ای و با رویکرد توصیفی استفاده شده است یافته ها :در این سازمان ها شاخص هایی از قبیل میزان همکاری با شرکا، میزان استفاده از فناوری اطلاعات، نحوهی همکاری بر پایه اعتماد متقابل، نحوه انتخاب شرکا و نحوه رفع اختلاف با شرکا و ایجاد تیم های مجازی به تعیین میزان مجازی بودن این سازمان ها کمک می کند. سازمان های مجازی با بهره گیری کارکنان دانش محور و انعطاف پذیری بالا، با اثر بخشی و کارایی چشم گیری به نیازهای بازار پر تلاطم پاسخ داده و مزیت رقابتی قابل ملاحظه ای را ایجاد می کنند. به منظور برخورداری از مزایای چنین سازمان هایی باید مسائل مدیریتی مرتبط با آنها به خوبی شناسایی و ساماندهی شود. خود مدیریتی موضوعی است که اخیرا در ادبیات مدیریت مدنظر قرار گرفته است. نقطه قوت این سبک مدیریتی، خود انسان است که می خواهد مدیریت کردن را از خود شروع کند و در جامعه به اوج برساند. خود مدیریتی به عنوان یک نیاز عالی در سازمان های مجازی مطرح است که خودوسیله ای برای نوآوری می باشد. در این مقاله تاثیر خود مدیریتی کارکنان سازمان های مجازی را بررسی کردیم.خود مدیریتی رویکرد جدیدی است که در آن ، رهبری و مدیریت فعالیتی است که می تواند بین اعضا و گروه ها و یا سازمان ها تقسیم و توزیع شود . به این ترتیب دید نوینی نسبت به رهبری غیر رسمی در سازمانها ارائه می شود که در آن تمام افراد توانایی تصمیم گیری در مورد وظایف و کارهای خود را دارند.برای سازمانی که در محیط متغیر و بدون قطعیت به رقابت می پردازد ، نوآوری (ایجاد ، انتقال ، واکنش و تغییر ایده ها) برای رشد ، موفقیت و بقای سازمان عاملی حیاتی به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

سازمان مجازی ، خود مدیریتی ، فناوری اطلاعات ، تیم مجازی ، بحران کرونا