نقش نیروی کار تحصیلکرده و رشد بهرهوری کل عاملهای تولید در بخش کشاورزی ایران

هدف این پژوهش، بررسی رابطهی علی بین نیروی کار تحصیلکرده و رشد بهرهوری کل عاملهای تولید در بخش کشاورزی ایران است. جامعه آماری، نیروی کار تحصیلکرده در بخش کشاورزی کشور ایران و دوره زمانی در نظر گرفته شده ۹۲-۱۳۶۰ میباشد. بدین منظور با استفاده از روش هم انباشتگی جوهانسن- جوسلیوس، رابطهی بین نیروی کار تحصیلکرده و رشد بهرهوری کل عاملهای تولید در بخش کشاورزی ایران و همچنین رابطهی علی بین این دو متغیر با بهرهگیری از آزمون علیت گرنجر، بررسی شد. نتایج آزمون همانباشتگی جوهانسن- جوسلیوس، نشان داد که یک رابطه همانباشتگی بلندمدت مثبت بین متغیرهای یاد شده وجود دارد. همچنین بر پایه آزمون علیت گرنجر، وجود رابطهی علی بین نیروی کار تحصیلکرده و رشد بهرهوری کل عاملهای تولید تایید شد. نتایج مدل تصحیح خطای برداری نیز نشان داد که در کوتاه مدت، نیروی کار تحصیلکرده تاثیر معناداری بر رشد بهرهوری کل عاملهای تولید در بخش کشاورزی داشت. بنابراین نیروی کار تحصیلکرده با افزایش رشد بهرهوری سبب افزایش تولید و رشد و پیشرفت بخش کشاورزی شده است. بر این پایه، سیاستگذاری و برنامهریزی در زمینه آموزش و هدایت نیروی کار و انتقال اطلاعات و دانش آنان به کشاورزان، امری ضروری است.

کلیدواژه ها:

رشد بهرهوری کل ، مدل تصحیح خطای برداری ، تحصیلکردگان کشاورزی