تهیه ی فیلم های جاذب پلی وینیل الکل: مقایسه ی فیلم های شبکه ای شده ی شیمیایی و پرتوی

جاذب های پلی مری در سیستم های جداسازی کاربرد وسیعی دارند. در این مقاله به تهیه و بررسی نوعی جاذب پلی مری پرداخته می شود. بدین منظور فیلم های پلی وینیل الکل پس از تهیه شدن، از دو طریق شیمیایی با استفاده از محلول گلوتارالدیید، و پرتوی با استفاده از پرتو گاما، شبکه ای شدند. در روش شیمیایی حضور و عدم حضور سولفوریک اسید در محیط و در روش پرتوی، محیط خشک و محیط آبی حاوی اسید مورد بررسی قرار گرفت. میزان جذب آب، درصد ژل و خواص کششی فیلم های شبکه ای شده برای هر دو روش مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که حداکثر درصد جذب آب در روش پرتوی و در محیط آبی حاوی اسید صورت می گیرد. به علاوه روش شبکه ای شدن پرتوی منجر به تهیه ی فیلم های نرم تر می گردد. میزان جذب دو فلز نیکل و منگنز توسط فیلم های شبکه ای شده به روش پرتوی و شیمیایی، برحسب pH و غلظت یون فلزی، بررسی گردید. بیشینه جذب فلز در ۷=pH مشاهده شد. به علاوه با افزایش غلظت یون فلزی مقدار جذب یون افزایش یافت. به طور کلی بررسی ها نشان داد که جاذب تهیه شده به روش پرتوی برای فرایندهای جذب آب، و جاذب تهیه شده به روش شیمیایی در فرایندهای جذب یون فلزی موفق تراند.

کلیدواژه ها:

پلی وینیل الکل ، شبکه ای شدن پرتوی ، شبکه ای شدن شیمیایی ، خواص مکانیکی ، جذب یون فلزی