اصلاح شیمیایی جلبک قهوه ای سارگاسم گلوسیسنس به منظور جذب زیستی توریم از محلول های آبی

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر اصلاح شیمیایی سطح جاذب بر میزان جذب توریم به وسیله ی جلبک قهوه ای سارگاسم گلوسیسنس در یک سیستم ناپیوسته بود. برای این کار نتایج حاصل برای سه نوع جلبک- خام، اصلاح شده با دی اتیلن تری آمین و گلوتار آلدیید مقایسه شدند. هم چنین، سایر خواص مورد نیاز برای طراحی فرایند جذب توریم از قبیل pH بهینه، سینتیک جذب، ایزوترم جذب، تاثیر میزان جاذب بر ظرفیت جذب آن ها و تعداد مرحله های بازیابی به منظور استفاده ی مجدد از جاذب در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش های جذب زیستی نشان داد که جلبک اصلاح شده با گلوتارآلدیید %۱۰ ظرفیت جذب بالاتری از دو جاذب دیگر دارد. نتایج آزمایشگاهی هم چنین نشان داد که pH بهینه ی جذب برابر ۵/۳ و زمان تعادل جذب برابر ۶ ساعت است. برازش داده های تجربی سرعت جذب با مدل های موجود نشان داد که سینتیک جذب با نتایج حاصل از مدل شبه مرتبه ی دوم مطابقت بیش تری دارد. برازش داده های تعادلی جذب با هم دماهای تعادلی دوپارامتری لانگمویر و فروندلیچ و هم دمای تعادلی سه پارامتری ردلیش- پترسون نشان داد که مدل ردلیش- پترسون از برازش بهتری با داده های تجربی برخوردار است. هم چنین بیشینه ی ظرفیت جذب جلبک سارگاسم گلوسیسنس برای توریم از مدل لانگمویر برابر ۵۲/۱۵۱ میلی گرم بر گرم به دست آمد. بازیابی جاذب به وسیله ی محلول ۱ مولار هیدروکلریک اسید به منظور استفاده ی مجدد از آن نشان داد که ظرفیت جذب جاذب برای توریم از ۱۵/۸۹ در مرحله ی اول به ۰۲/۷۰ میلی گرم بر گرم جاذب در مرحله ی پنجم کاهش یافت.  

کلیدواژه ها:

جذب زیستی ، جلبک قهوه ای سارگاسم ، توریم ، سینتیک ، هم دمای جذب