مبانی التزام در حقوق قراردادها

در تعامل حقوقی انسان­ها با یکدیگر قرارداد شکل می­گیرد و افراد خود را وفادار و ملزم به این قرارداد می­دانند و عهد شکستن را مذموم و سزاوار پرداخت خسارت می­شمارند و به حکم همین قرارداد است که شخص ملتزم و متعهد به انجام امری می­گردد و از سوی دیگر این تعهدات دارای قدرت اجبار کننده­ای می­باشند که به شکل ضمانت اجرای آن متبلور و از صرف وعده­های اخلاقی متمایز می­گردند. منشا قدرت التزام از کجا نشات می­گیرد؟ در مقام پاسخگویی به این مساله نظریات متعدد مطرح گردید که هر یک از نظریات طرفداران بسیار دارند، از جمله حاکمیت اراده ، تراضی، قانون، عدالت و ...  از این میان طرفداران نظریه اراده که بر قصد تاکید می­کنند، اراده را تنها منشا التزام به قرارداد تلقی می­نماید. اما به نظر نمی­آید تنها اراده فردی که معمولا به دنبال جذب منافع شخصی است در این الزام و التزام موثر باشد، بلکه قرین این اراده فردی باید نقش اراده جمعی انسانها که در پی جذب مصالح و منافع عمومی تجلی می­نماید، توجه کرده و به آن اذعان نمود.

کلیدواژه ها:

تراضی ، قانون ، عدالت ، اخلاق ، اعتماد ، عوض