بررسی تاثیر و بازتاب عقاید شیعه و معتزله در شعر فردوسی

چکیدهقرن چهارم و پنجم هجری قمری عصر رنسانس اسلامی ایرانی بوده است. در این دوره تمدن اسلامی در اوج شکوه، شکوفایی، نشاط و تحرک علمی بوده و نحله های فکری متعددی پدید آمده است که از مهم ترین آن ها می توان «شیعه»، «معتزله»، و «اشاعره» را نام برد. فردوسی به عنوان بزرگ ترین حماسه سرای ایرانی، متاثر از جریان خردمحور شیعه و معتزله، اصول و فروع عقاید این دو مکتب هم چون رویت، امر به معروف و نهی از منکر، عدل، توحید و... را در بسیاری از ابیات شاهنامه آورده است. در این مقاله که به شکل تحلیلی توصیفی و با روش کتابخانه ای به انجام رسیده با آوردن شواهد مختلف شعری از شاهنامه فردوسی بیان شده است که گذشته از اهمیت و جایگاه فردوسی در ادبیات فارسی و تاثیر آن بر ادبیات جهان، شعر او از قرن چهارم تا عصر حاضر به مثابه ی پیک فرهنگی عقیدتی عهده دار انتقال اندیشه ی شیعه و معتزله بوده است.

کلیدواژه ها:

فردوسی ، شیعه ، متعزله