مطالعه تجربی فرآیند تمیزکاری به کمک پلاسمای الکترولیتی با شکل سیگنالهای مختلف

فرآیند تمیز کاری به کمک پلاسمای الکترولیتی، یک فرآیند الکتروفیزیکی است که در آن قطعه کار رسانا در الکترولیت، غوطه ور شده و در اثر عبور جریان الکتریکی، در سطح آن پلاسما تشکیل می شود. تشکیل پلاسما موجب ایجاد ذوب موضعی در سطح، و تمیز کاری آن می گردد. در این مقاله پارامترهای موثر بر فرآیند تمیزکاری پلاسما، شامل جریان، ولتاژ، عرض پالس، فرکانس، دمای الکترولیت و شکل سیگنال اعمالی، بر مقدار باربرداری و زبری سطح به طور تجربی مورد بررسی قرارگرفته است. شکل سیگنال های مورداستفاده در این مقاله به صورت DC، DC پالسی و AC با قطبیت نامتقارن است. پس از انجام آزمایش ها نتایج به کمک نرم افزارهای تحلیل آماری مورد بررسی قرارگرفته و روابط بین پارامترها استخراج شده است. نتایج آزمون ها نشان می دهد که در فرایند تمیزکاری با جریان مستقیم، پلاسما تنها در محدوده ی جریان کوچکی تشکیل می شود. پایین تر از این محدوده پلاسما تشکیل نشده و بیشتر از آن نیز پلاسما آسیب جدی به قطعه کار وارد کرده و آن را ذوب می کند. با پالسی شدن جریان، کنترل روی فرایند بالاتر رفته و می توان جریان را تا حد زیادی افزایش داد. اثر جریان و زمان تمیز کاری نسبت به سایر پارامترها بیشتر بوده و با افزایش هرکدام از آن ها بر میزان باربرداری افزوده می شود. جریان متناوب با قطبیت نامتقارن در فرایند تمیزکاری با پلاسمای الکترولیتی از حجم باربرداری کم می کند. میزان زبری سطح را می توان با کاهش درصد روشنی پالس کاهش داد. حداکثر باربرداری در آزمونهای انجام شده ۳۰ میلی گرم و حداقل زبری سطح بدست آمد ۰.۵ میکرومتر بوده است.

کلیدواژه ها:

تمیزکاری ، پلاسمای الکترولیتی ، بهینه سازی ، تاگوچی