توسعه مدل نیمه تجربی الکترومکانیکی برای رانشگرهای پلاسمای پالسی

چندین نوع سامانه پیشرانش فضایی رایج و مورد استفاده وجود دارد که تقریبا در همه ی موارد نیروی پیشرانش بوسیله نیروی عکس العمل حاصل از حرکت سیال عامل (مواد پیشرانه) تامین می شود. این موتورهای فضایی جهت ماموریت هایی نظیر تغییر ارتفاع، کنترل وضعیت، حفظ موقعیت، فرود آمدن و تغییر مدار مورد استفاده قرار می گیرند. در دهه های اخیر استفاده از رانشگرهای پلاسمایی به عنوان سامانه پیشرانش فضایی مورد توجه قرار گرفته است که یکی از آنها رانشگر پلاسمای پالسی است. مدل سازی رفتار فیزیکی رانشگر پلاسمای پالسی بررسی و یک مدل الکترومکانیکی نیمهتجربی برای الکترودهای صفحه تخت مستطیلی توسعه داده شده است. با معادل سازی کل فرایند فیزیکی بصورت یک مدار الکتریکی یک بعدی و در مرحله بعد کوپل کردن آن با معادله نیرو و همچنین استفاده از برخی پارامترهای تجربی، یک مدل الکترومکانیکی به دست آمده است. نتایج به دست آمده از این مدل نیمهت جربی با پارامترهای اساسی تجربی برای رانشگرهای پلاسمای پالسی بکار رفته در دو ماهواره مقایسه و ارزیابی شده است. با توجه به نتایج مثبت ارزیابی ها، با استفاده از این مدل نیمه تجربی می توان پارامترهای اساسی یک رانشگر پلاسمای پالسی مانند ضربه کل و سرعت خروج پلاسما را محاسبه کرده و برخی از پارامترهای هندسی و پارامترهای خازن این رانشگر را بهینه سازی و کنترل کرد

کلیدواژه ها:

پیشرانش ، رانشگر پلاسمای پالسی ، مدل الکترومکانیکی ، مدل نیمه تجربی