بررسی نمود استمراری و نام در زبان اشاره ایرانی

  زبان اشاره ایرانی، زبانی دیداری/فضایی است که با دارا بودن ساختار نحوی و معنایی خاص خود در جامعه ناشنوایان در سرتاسر ایران با تفاوت لهجه­های مختلف، رشد کرده است. وجود اشارات قراردادی در این زبان اثبات می­کند که زبانی حقیقی است و تنها مجموعه­ای از تصاویر در فضا نمی­باشد. انگیزه اصلی انجام پژوهش حاضر با بررسی نمود در زبان اشاره ایرانی، معطوف کردن توجه زبان­شناسان به یکی از ویژگی­های زبانی این زبان است، تا بتوان آنها را از خصوصیات و طبیعی بودن آن آگاه کرد، چرا که در جامعه ناشنوایان از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است و تاثیر مستقیمی بر روی زندگی آنها دارد. سوال اصلی که در این پژوهش مد نظر قرار گرفته آن است که در این زبان مقوله نمود (استمراری و تام) به چه صورت نشان داده می­شود. یافته­های این پژوهش مشخص نمود که در زبان اشاره ایرانی جهت مشخص کردن نمود از روش­های مختلفی استفاده می­شود. نمود استمراری از طریق تکرار در حرکات فعل بیان می­شود و نمود تام با استفاده از نشانگر مجزای واژگانی "تمام شدن" بیان می­شود که جایگاه این نشانگر بعنوان مشخصه نمود در پایان عبارت بعد از فعل اصلی است که بخوبی مبین معنی کامل شدن عمل است. 

کلیدواژه ها:

بند شرطی رویدادی ، جایگاه اتصال ، اصول مرجع گزینی