مجتمع مسکونی در شهر ساری با رویکرد حفظ و ارتقای روحیه فردی و عمومی در دوران بروز همه گیری و محدودیت در تعاملات اجتماعی

انسان بطور ذاتی موجودی اجتماعی و نیازمند روابط ناشی از آن می باشد. ساختمان ها و مجتمع های مسکونی با توجه به ماهیت و عملکرد خود و همچنین با توجه به زمان زیادی که یک انسان در مسکن خود سپری می کند، یکی از اصلی ترین فضاهای زیستی در مقوله حفظ و توسعه ارتباطات اجتماعی محسوب می شوند. حضور مثبت افراد در اجتماع سطح تعاملات مثبت اجتماعی را بالا برده و سبب ارتقاء کیفیت زندگی در محیط از طریق تقویت حس هم زیستی و شهروندی می گردد. شرط لازم برای این مهم، وجود پایداری اجتماعی در یک فضای زیسنی است. اما با ورود ویروس کووید ۱۹ و پاندمی کرونا به عنوان یک معضل جدید و کاملا پیچیده و ناشناخته، تعادل و اینرسی انسان ها را برهم زده است. در ساده ترین بروز این تغییر، دیگر افراد نمی توانند به ارتباطات خانوادگی، شغلی، تحصیلی و غیره را طبق برنامه های مشخص روزانه و هفتگی و ماهانه که پیش از این داشته اند ادامه دهند. طراحی های پیشین برای مجتمع ها و شهرها همچون سابق پاسخگوی نیازهای ساکنان خود نخواهند بود. از یک طرف، افراد زیادی در جامعه با سبک زندگی کرونایی هنوز سازگاری لازم و هماهنگی ندارند و تلاش آنها برای ادامه سبک زندگی پیشین خود، امری خطرناک و مغایر با اصول کنترل پاندمی است. از طرف دیگر، فضاهای زیستی نیز در چنین بحران هایی انعطاف و پیش بینی های لازم برای تطابق با شرایط جدید را ندارند و اکثرا در بحران-های مشابه نیز باعث کاهش تاب آوری افراد در محیط های محدود می شوند.در پژوهش حاضر، با بهره گیری از مطالعات پیشین توسط سایر محققین، پایداری تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی بررسی گردیده، مشکلات و آسیب های ناشی از ایجاد محدودیت های ناشی از پاندمی در مجتمع های مسکونی و فضاهای زیستی شهری مطالعه شده و راه کارهای جهت حل این مشکلات پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، معماری تطبیقی ، همه گیری ، محدودیت تعاملات ، کووید ۱۹