تاثیراجرای برنامه توانمندسازی بر خودکارآمدی مادران نوزادان نارس و میزان بستری مجدد نوزاد آنها

مقدمه: دوره انتقال از بیمارستان به منزل در نوزادان نارس، یک دوره بحرانی برای والدین است و بسیاری از آنها در شرایطی از بیمارستان مرخص می شوند که نیاز به مراقبت بیشتر و پیگیری دقیقتر دارند لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه توانمندسازی بر خودکارآمدی مادران نوزادان نارس و میزان بستری مجدد نوزاد آنها انجام گرفت. روش کار: یک کارآزمایی بالینی از نوع پیش و پس آزمون، ۶۰ نوزاد نارس و مادران آنها از بخش مراقبتهای ویژه نوزادان شهر کرمانشاه به روش نمونه گیری آسان انتخاب و به دو گروه کنترل و آزمون تخصیص یافتند. مادران در گروه کنترل، مراقبت های معمول بخش را دریافت کردند و در گروه آزمون، علاوه بر مراقبت های معمول بخش، مداخله مورد نظر (شامل: شستن دست، تغذیه، تمرین ساکینگ نوزاد، دارو دادن، لمس و ماساژ نوزاد، نحوه حمام دادن، پیشگیری از عفونت، علایم هشدار دهنده واحیای نوزاد) اجرا شد. اطلاعات از طریق پرسشنامه ها شامل اطلاعات دموگرافیک مادر، نوزاد وخودکآرامدی مادران در بدو پذیرش و قبل از ترخیص توسط مادر تکمیل گردید همچنین با ثبت شماره تلفن مادر، ۱۵ روز پس از ترخیص وضعیت بستری مجدد نوزاد، پیگیری شد.. سپس داده ها با آزمون آماری تی مستقل وتی زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در کلیه ابعاد میزان خودکارآمدی مادران، به جز بعد میزان اهمیت، در گروه توانمندسازی افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل داشته است (۰۵/۰ > P). اما افزایش میزان خودکارآمدی مادران بین دو گروه در بعد میزان اهمیت، تفاوت معنی داری نداشت (۲۰۲/۰ = P). میزان بستری مجدد در گروه توانمندسازی به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (۰۴۳/۰ = P). نتیجه گیری: اجرای برنامه توانمندسازی مادران نوزادان نارس برای ترخیص و مشارکت فعال آنها در مراقبت از نوزادشان، با افزایش میزان خودکآرامدی مادران برای انتقال سالم نوزاد به منزل و با کاهش میزان بستری مجدد نوزاد، علاوه بر کاهش عوارض و آسیب های نوزادی، از هزینه های درمانی نیز می کاهد.  

کلیدواژه ها:

Premature Infant ، Self-efficacy ، Re-hospitalization ، نوزاد نارس ، خودکارآمدی ، بستری مجدد