ارتباط بین خودشفقت ورزی با نگرش نسبت به سالمندی در افراد میانسال

مقدمه :با توجه به اینکه نوع نگرش افراد نسبت به سالمندی می تواند حس خوب بودن، ارتقاء کیفیت زندگی و پیامدهای سلامتی دراز مدت را در دوره سالمندی به دنبال داشته باشد؛ می توان قبل از شروع سالمندی و در دوره میانسالی، با شناسایی عوامل قابل تعدیل در جهت آغاز یک دوره سالمندی مثبت کمک نمود. خودشفقت ورزی یکی از متغیرهای ارتقاء دهنده رفاه و رضایت از زندگی در سالمندان می باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی بود که با هدف تعیین ارتباط بین خودشفقت ورزی با نگرش نسبت به سالمندی در افراد میانسال شهر تهران در سال ۱۳۹۷-۹۸ انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه مردان و زنان میانسال (۳۰تا ۵۹ سال) ساکن شهر تهران مراجعه کننده به مراکز بهداشت منطقه شمیرانات شهر تهران بود. تعداد۱۱۳شرکت کننده که با روش نمونه گیری طبقه ای با تخصیص متناسب با تعداد مراجعین به مراکز مربوطه انتخاب شدند. محیط پژوهش شامل مراکز بهداشت منطقه شمیرانات شهر تهران بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ۳ قسمتی شامل: الف) مشخصات دموگرافیک ب) پرسشنامه خودشفقت ورزی ج) پرسشنامه نگرش به سالمندی بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از طریق نرم افزار ۱۶spss  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های این پژوهش حاکی از آن بود که بیشترین درصد (۶۹%) واحدهای مورد پژوهش از خودشفقت ورزی سطح متوسط برخوردار بودند. در رابطه با ابعاد خودشفقت ورزی بیشترین میانگین نمره برای زیر مقیاس احساس مشترکات انسانی (۰.۵۸±۳.۵۸) و کمترین میانگین نمره برای زیر مقیاس قضاوت در مورد خود ( ۰.۶۸±۲.۸۳) به دست آمد. در خصوص ارتباط بین خودشفقت ورزی و نگرش نسبت به سالمندی، یافته ها بیانگر وجود ارتباط معنی دار آماری بین دو متغیر بود (P-Value<۰.۰۵). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر مبنی بر وجود ارتباط معنی دار آماری بین خودشفقت ورزی و نگرش نسبت به سالمندی در افراد میانسال شهر تهران؛ می توان از نتایج این مطالعه در حوزه آموزش خودشفقت ورزی به میانسالان در راستای سازگاری با چالشها و نیازهای در حال تغییر دوران سالمندی و آغاز یک دوره سالمندی مثبت استفاده نمود.  

کلیدواژه ها:

Self-compassion ، Attitude to ageing ، Middle aged ، خودشفقت ورزی ، نگرش به سالمندی ، میانسال