تاثیر امید درمانی گروهی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس

مقدمه: مولتیپل اسکروزیس یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی و از مهم ترین بیماری های تغییردهنده زندگی فرد،به ویژه در سنین جوانی می باشد که باعث افت شدید سطح کیفیت زندگی بیماران مبتلا شده و به تدریج فرد را به سوی ناتوانی پیش خواهد برد. یکی از شاخص های موفقیت مداخلات درمانی در بیماران مزمن بهبود کیفیت زندگی است. لذا پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر امید درمانی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس صورت گرفته است. روش: برای انجام پژوهش حاضر از یکی از طرح های نیمه تجربی به نام طرح کنترل نابرابر استفاده شده است. نمونه ها با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف، در دسترس بودن و بر مبنای داوطلبانه بودن آزمودنی ها از میان بیماران عضو انجمن ( multiple sclerosis) MS اصفهان انتخاب شدند. ۲۴ آزمودنی، بر مبنای داوطلبانه بودنشان در دو گروه ۱۲ نفری شاهد و مداخله گمارش شدند. گروه مداخله در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای امید درمانی شرکت کردند اما گروه شاهد در زمان اجرای آزمایش مداخله ای دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها در قبل و بعد از مداخله درمانی از پرسشنامه های دموگرافیک و فرم کوتاه کیفیت زندگی (WHOAOL- BREF) استفاده شد. داده ها با استفاده از آماره های توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی) و آماره های استنباطی (تحلیل کواریانس) و با نرم افزارSPSS v.۱۶ مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی گروه مداخله بعد از جلسات درمانی در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معناداری پیدا کرد (۰۰۰۱/۰>p). همچنین اثر تعاملی جنسیت و مداخله نیز معنادار نبود به این معنی که تغییر رفتار افراد پس آزمون در کیفیت زندگی در گروه شاهد و مداخله بستگی به جنسیت آن ها نداشت. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که امید درمانی می تواند به بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بیانجامد. بنابراین بهره گیری از این رویکرد درمانی در بیماران مولتیپل اسکروزیس و سایر بیماران مبتلا به بیماری های مزمن توصیه می گردد.

کلیدواژه ها:

Multiple sclerosis ، quality of life ، hope-therapy. ، مولتیپل اسکروزیس ، کیفیت زندگی ، امید درمانی