اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص

مقدمه: والدین کودکان با نیازهای خاص به دلیل مشکلات مربوط به فرزند خود با مشکلات عدیده ای از جمله کاهش شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی مواجه هستند و یکی از روش های درمانی اثربخش، آموزش مثبت نگر گروهی است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص انجام شد. روش کار: روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش والدین کودکان با نیازهای خاص شهر اهواز در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ بودند که از میان آنها والدین ۳۰ دانش آموز با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در در گروه مساوی جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ زوج). گروه آزمایش ۱۴ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش مثبت نگر گروهی بر اساس پکیج سلیگمن و همکاران (۲۰۰۶) دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، ۱۹۷۳)، تاب آوری (کونور و دیویدسون، ۲۰۰۳) و رضایت از زندگی (داینر و همکاران، ۱۹۸۵) بودند. داده ها با آزمون های خی دو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چند متغیری در نرم افزار SPSS-۲۴ تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله پیش آزمون بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود نداشت (۰۵/۰تاب آوری و رضایت از زندگی تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۰۱/۰>P). به عبارت دیگر، آموزش مثبت نگر گروهی باعث افزایش شادکامی زناشویی (۵۷۴/۱۰۶۹F=)، تاب آوری (۷۲۲/۲۸۱F=) و رضایت از زندگی (۳۱۵/۴۱۴F=) در والدین کودکان با نیازهای خاص شد (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی آموزش مثبت نگر گروهی بر شادکامی زناشویی، تاب آوری و رضایت از زندگی در والدین کودکان با نیازهای خاص بود. بنابراین، پیشنهاد می گردد که از این روش در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود ویژگی های روانشناختی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Life Satisfaction ، Marital Happiness ، Positive Training ، Resilience ، آموزش مثبت نگر ، تاب آوری ، رضایت از زندگی ، شادکامی زناشویی