تاثیر بی تمرینی متعاقب یک دوره تمرینات استقامتی بر سطوح استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز در مردان مبتلا به آسم

هدف:در مطالعه حاضر، اثر ۳ هفته بی تمرینی متعاقب ۱۰ هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز در مردان مردان مبتلا به آسم مورد ارزیابی قرار گرفت. روش اجرا: برای این منظور،۲۴ مرد بزرگسال مبتلا به آسم به شیوه تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینات هوازی ۱۰هفته ای در قالب دویدن به تعداد ۳ جلسه ۴۰ تا۶۰ دقیقه ای در دامنه ۵۵ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه شرکت کردند و گروه کنترل در فعالیت ورزشی نکردند. شاخص های آنتروپومتریکی هر دو گروه در شرایط قبل، بعد از دوره تمرینی و بعد از ۳ هفته بی تمرینی اندازه گیری شد. نمونه گیری های خون در شرایط قبل، بعد از دوره تمرینی و پس از بی تمرینی با هدف اندازه گیری استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز در هر دو گروه انجام گرفت. یافته ها:۱۰ هفته تمرین هوازی با افزایش معنی دار استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز در گروه تجربی همراه بود اما این شاخص ها پس از دوره بی تمرینی به سطوح پیش آزمون برگشتند. نتیجه گیری: اثربخشی تمرینات هوازی مداوم روی نشانگرهای تشکیل استخوان در بیماران آسم متعاقب یک دوره بی تمرینی نسبتا کوتاه مدت از بین خواهد رفت. این شواهد به عدم قطع تمرینات هوازی در حضور مصرف کورتکواستروئیدهای استنشاقی با هدف بهبود متابولیسم استخوان در بیماران آسم تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، بی تمرینی ، آسم ، پوکی استخوان