بررسی حساسیت به فرسایش و سیستم درزهها در سازندهای زمین شناسی به منظور کاربرد در طرحهای آبخیزداری (مطالعه ی موردی: زیرآبریز چهل کنار بهبهان)

مطالعات زمینشناسی نقش اساسی و بنیادی را در طرحهای آبخیزداری ایفا میکنند، بنابراین لازم است قبل از اجرای هرطرح آبخیزداری این مطالعات انجام شود و نتایج به دست آمده جهت موفقیت طرحها به کار گرفته شود. در این پژوهش زیرآبریز چهلکنار به عنوان منطقهی مورد مطالعه در نظر گرفته شد. نحوهی کار به این صورت بود که ابتدا نقشه های شیب، مقاومت به فرسایش، ژئومورفولوژیکی و کدبندی ژئومورفولوژیکی با استفاده از نرم افزارهای 9.3 ArcGIS تهیه گردید و مشخص شد که سازندهای لهبری، بختیاری و کواترنر به ترتیب 18/74،53/23 ،و28/02 درصد وسعت حوضه را تشکیل میدهند.همچنین میانگین حساسیت به فرسایش نیز 3/6 به دست آمد. بنابراین حساسیت به فرسایش در حوضه به خاطر اینکه بیش از نیمی از حوضه با سنگپوش کنگلومرایی حفاظت میشود، در حد متوسط بوده و کیفیت آب بهجز در مناطقی که بخش لهبری برونزد دارد، مناسب است. آب در بخش لهبری با کاهش محسوس کیفیت و دبی آب همراه است و لذامنابع قرضهی موجود در حوضه بیشتر برای بندهای خشکه چینی و احداث بندهای خاکی توصیه میشوند. همچنین روند اصلی استرس به دلیل جنبشهای گسل منطقه، شمال غربی– جنوب شرقی است. بنابراین در ساخت سازههای آبخیزداری باید به این نکتهی مهم توجه شود و در اولویتبندی طرحهای آبخیزداری،اولویت اول و دوم به ترتیب، انجام عملیات بیولوژیک بر روی سازند کواترنر به ویژه بر روی پادگانههای این سازند و کنترل رسوب در آبراههها با احداث سازههای رسوبگیر و کنترلکنندهی سیلاب است.

کلیدواژه ها:

سیستم درزه ، حساسیت به فرسایش ، سازند بختیاری ، سازند لهبری ، کواترنر