اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل خشم و سبک های کنار آمدن کودکان شهر تهران

هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل خشم و سبک های کنار آمدن کودکان شهر تهران بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان کلاس چهارم، پنجم و ششم مدارس دخترانه ابتدایی منطقه ۵ تهران در سال ۱۴۰۰- ۱۳۹۹ می باشد که تعداد آنها تقریبا ۱۲۰۰۰ نفر گزارش شده است. جهت انتخاب نمونه از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد؛ بدین صورت که از بین دانش آموزانی که حاضر به همکاری با محقق بودند و در شرایط کرونا در مدرسه حضور پیدا می کردند، تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند و در دو گروه کنترل و آزمایش به طور تصادفی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کواریانس چندمتغیره استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه سنجش مهارت های کنترل خشم (۱۹۹۵) و پرسشنامه سبک های مقابله ای اندلر و پارکر CISS (۱۹۹۰) بود. نتایج نشان داد: رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کنترل خشم (۰/۰۱> P ) ، سبک های کنار آمدن هیجان مدار (۰/۰۱> P )، سبک های کنار آمدن مسئله مدار (۰/۰۱> P ) و سبک های کنار آمدن اجتنابی (۰/۰۱> P )کودکان شهر تهران اثربخش است.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی دیالکتیکی ، کنترل خشم ، سبک های کنار آمدن ، کودکان