اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر حضور ذهن بر خوداثربخشی تحصیلی و انگیزش پیشرفت در دانش آموزان

هدف از این پژوهش، تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر حضور ذهن بر خوداثربخشی تحصیلی و انگیزش پیشرفت دردانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر کرمانشاه بود. حجم نمونه ۴۰ نفر بود که از جامعه مذکور، به روش نمونه گیریدردسترس انتخاب شدند. ۲۰ نفر به گروه آزمایش و ۲۰ نفر به گروه کنترل به صورت تصادفی تخصیص یافتند. طرح پژوهش،نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار های پژوهشی مورد استفاده انگیزش پیشرفت هرمنس(۲۰۰۰) و خوداثربخشی تحصیلی مورگان-جینکز(۱۹۹۹) بود. گروه آزمایش در طول هشت جلسه ، هرجلسه به مدت ۹۰دقیقه گروه درمانی مبتنی بر حضور ذهن دریافت کردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس چند متغیره و یک متغیرهاستفاده شد. یافته ها نشان داد گروه درمانی مبتنی بر حضور ذهن بر موجب افزایش خوداثربخشی تحصیلی و انگیزش پیشرفتدر دانش آموزان پسر شده است.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی ، حضور ذهن ، خوداثربخشی تحصیلی ، انگیزش پیشرفت