تاثیر عدم اطمینان محیطی بر نواوری سازمانی: تبیین نقش ساختار سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر

در حال حاضر بیش از پیش سازمان های تجاری نیازمند پاسخگویی، انعطاف پذیری و سازگاری بیشتر با محیط فعالیتبرای حفظ رقابت پذیری شان می باشند پس هدف این پژوهش بررسی تاثیر عدم اطمینان محیطی بر نوآوری سازمانی:تبیین نقش ساختار سازمانی به عنوان متغیر مداخله گر است. به این منظور از مدل یابی معادلات ساختاری و حداقلمربعات جزئی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش، مجموعه شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهرک صنعتیشماره ۳ اهواز و ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه بود که در بین مدیران ارشد این شرکت ها توزیع و جمع آوری شد.نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از نمونه آماری ۸ نفری مدیران ارشد شرکت های مذکورنشان داد که مدل مفهومی پژوهش از بر آزش مناسبی برخوردار بوده و رابطه بین عدم طمینان محیطی با ابعاد ساختارسازمانی، یعنی تمرکز، رسمیت و پیچیدگی و همچنین رابطه بین رسمیت و پیچیدگی ساختار سازمانی با نوآوری معناداربود؛ اما رابطه بین تمرکزگرایی و نوآوری معنادار نبود که در نتیجه نقش میانجی پیچیدگی و رسمیت ساختار سازمانی دررابطه بین عدم اطمینان محیطی و نوآوری معنادار و مورد تایید قرار گرفته و نقش میانجی تمرکزگرایی مورد تایید قرارنگرفت. با توجه به وجود رسمیت زیاد در شرکت های تولیدی متوسط و بزرگ شهرک صنعتی شماره ۳ اهواز و رابطهمنفی آن با نوآوری، توصیه می شود قوانین و مقررات دست و پاگیر اجرایی اصلاح و بوروکراسی اضافی حذف شده وبا تدوین شرح وظایفی که کارکنان آزادی عمل و حق انتخاب داشته باشند، محیط سازمان برای نوآوری مهیا شود.

کلیدواژه ها:

عدم اطمینان محیطی ، ساختار سازمانی ، پیچیدگی ، رسمیت ، تمرکز ، نوآوری سازمانی