مروری بر بهبود خواص مقاومت به خوردگی و سایش آلیاژهای منیزیم با استفاده از نانوذرات رنگدانه اکسید روی به روش اکسیدشدن الکترولیتی پلاسما

منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل داشتن خواص ویژه از قبیل چگالی بسیار کم، استحکام ویژه بالا، ظرفیت میرایی فوق العاده، قابلیت ماشین کاری و کارپذیری عالی پتانسیل بالایی در کاربردهای صنعتی نظیر صنایع هوافضا، خودروسازی و تجهیزات مخابراتی دارند. با این حال، منیزیم به دلیل فعالیت شیمیایی ذاتی بالا یکی از واکنش پذیرترین عناصر فلزی است و اکسیدی که تشکیل می دهد برخلاف اکسیدهای آلومینیم و تیتانیم، محافظت کمی از زیرلایه دارد که باعث ایجاد محدودیت در استفاده گسترده آن شده است. یکی از روش های بهبود خواص سطحی این فلز و آلیاژهای آن پوشش دهی است. پوشش دهی اکسیدشدن الکترولیتی پلاسما (PEO) به عنوان یک فرآیند پوشش دهی جدید گزینه مناسب برای اعمال یک لایه سرامیکی مقاوم به خوردگی و سایش بر روی فلزاتی مانند منیزیم که تمایل زیادی برای ایجاد فیلم پسیو دارند، می باشد. این پوشش دارای عیوبی نظیر ترک ها و تخلخل هایی است که باعث نفوذ راحت عوامل خورنده به زیر لایه فلزی می شود. استفاده از نانوذرات در الکترولیت، با ایجاد پوشش های کامپوزیتی، موجب کاهش تخلخل های موجود می شود. در این حالت پوشش فشرده تر و نفوذ یون های خورنده بین لایه های پوشش سخت تر انجام می شود و نهایتا منجر به بهبود مقاومت به خوردگی و مقاومت به سایش این آلیاژ می شود. در این مطالعه تاثیر نانوذرات رنگدانه اکسید روی بر بهبود پوشش ها ی PEO و سازوکارهای اختلاط آنها در الکترولیت بررسی می شود.

کلیدواژه ها:

خوردگی ، نانوذرات ، رنگدانه اکسید روی ، اکسیدشدن الکترولیتی پلاسما ، آلیاژهای منیزیم