سیاست های امنیت ملی ایران در سه دوره گفتمانی

ملاحظات امنیت ملی هر کشوری در صورتی منتج به آرامش ملی خواهد شد که اولا از تمنیات و خواسته های درونی یک ملت نشات گیرد و ثانیا به مصالح و منافع آن ملت باشد. بی توجهی به این دو اصل در وهله ی اول از عمق استراتژیک و نگاه بلندمدت در آن ملاحظات می کاهد و در مرتبه ی بعدی می تواند بر سرنوشت ملی، اثرات ویران کننده ای برجای بگذارد. تجربه ی تاریخ سیاسی معاصر ایران به خوبی موید این نکته می باشد. مخصوصا دولت پهلوی، با آنکه به نوعی آگاهی ملی در بستر شرایط دگرگون شده ی جهانی متصل بود، نتوانست خواسته ها و مصالح ملی را در اندیشه و استراتژی واحدی از امنیت ملی به ظهور برساند؛ بر عکس با پیگیری «گفتمان تک گفتار» خویش در ملاحظات امنیتی، از یک طرف با پاسخگویی کاملا مثبت به تقاضاهای محیطی (مخصوصا در غالب اصل ائتلاف و اتحاد با غرب-آمریکا)، نسبت ب درخواست های درونی-ملی، بی توجه بود و از طرف دیگر دغدغه های «بقاء رژیم سیاسی» و «تحکیم منافع متحدان بیرونی» به راحتی جایگزینی مصالح و منافع ملی در اولویت های امنیتی آن رژیم شده بود.

کلیدواژه ها:

دوره گفتمانی ، اولویت امنیتی ، غرب ، آمریکا