تحلیلی بر بافت شهری قزوین در دوران شاه تهماسب

قزوین به دلیل قرار گیری در شاهراه های ارتباطی شرق به غرب و شمال به جنوب دارای تداوم حیات شهری از دوران پیش از اسلام و نیز تداوم حیات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در طی دوران اسلامی بوده است. حصار، دژ، مسجد جامع و بناهای متبرکه، در ساختار شهری نشانگر گسترش و توسعه بافت شهر در طی دوران اسلامی است. جایگاه شاخص شهر موجب گردید طی دوران صفویه این شهر به عنوان دومین پایتخت شاخص آنان مورد توجه قرار گیرد، تا آنجا که شاه تهماسب شهر را به اوج پیشرفت و آبادانی رساند. علیرغم چنین پیشینه شاخصی از قزوین در طی دوران شاه تهماسب، مطالعات موسع و یکپارچه این اهمیت ژئوپلتیک را نمایان نساخته است. بی تردید؛ پرسشهای مطروحه در خصوص هویت شهری و کشوری قزوین در طی دوران شاه تهماسب مساله ایی است که نیازمند یافتن پاسخی شایان توجه است. زیرا طی دوران صفویه بافت شهر با رنگ پذیری از بازتاب های سیاسی و اجتماعی تغییر و تحولات گستردهای را پشت سر نهاده است. هدف شناخت بافت شهری قزوین در طی دوران صفویه بالاخص دوران شاه تهماسب است. نیل به این هدف در سایه نقل و تحلیل تاریخ به مفهوم کلی و گردآوری داده های اسنادی، کتابخانه ای و میدانی امکانپذیر خواهد بود، که نتیجه آن، اثبات دلایل بقا و ثبات سیاسی قزوین در دوران صفویه است.

کلیدواژه ها:

قزوین ، بافت شهری ، پایتخت ، دوره صفویه ، شاه تهماسب