جغرافیا رفتاری میراث پنهان؛ تکوین قلمرو روش شناسی در جغرافیا انسانی

در جغرافیا، انسان را به عنوان یک موجود که تنها جزئی از اکوسیستم باشد، نمی شناسیم، بلکه انسان را به واسطه ی رفتاری کهدر محیط از خود بروز می دهد و آن را برای بهره گیری هر چه بهتر به نفع خود تغییر می دهد می شناسیم. این رفتار انسان درمحیط است که موردتوجه جغرافیدانان بوده و هست. اما، این رفتار چگونه و بر چه اساسی تنظیم می گردد و به ظهورمی رسد؟ در دهه ۱۹۷۰ توجه به رفتار انسان و نقش عاملیت انسانی در محیط با استفاده از اندیشه ها و نظریه های روانشناسیدر قلمرو مکتب جغرافیای رفتاری/فضایی به بار نشست. دیدگاه های اولیه در این رابطه با توجه به سایر رشته های روانشناسی،اقتصاد، جامعه شناسی و ... در حوزه جغرافیا رفتاری به استفاده از روش های پوزیتویسمی کمی تاکید داشته است به تدریجهمزمان با این روند در سوی دیگر گروهی از جغرافیدانان انسان گرا (اومانیسم، اگزیستانسیالیسم، پدیدارشناسی، هرمنوتیک و...) مسائل رفتار و عاملیت انسانی در محیط را با نقد روش شناسی پوزیتویسم وارد مباحث کیفی جغرافیا انسانی کردند. در اینمقاله با توجه به نقش پیشرو جغرافیا رفتاری/فضایی در توجه به عاملیت انسان به تاثیر این مکتب بر روند تکوین قلمروروش شناسی جغرافیا انسانی در مطالعات جغرافیدانان نئوپوزیتویسم و انسان گرایانه پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

مکاتب جغرافیایی ، جغرافیا رفتاری/فضایی ، روش شناسی ، نئوپوزیتویسم ، انسان گرایانه