پژواک فرهنگ پیمان و پیمان داری در شاهنامه و متون اوستایی و پهلوی

شاهنامه، آیینه تمام نمای فرهنگ، حکمت و اندیشه ایرانیان و تجلی گاه باورها، آیین ها و رسوم اجتماعی آنان است که آن را می توان با رویکردهای گوناگون واکاوید .این اثر سترگ، مهمترین سند به جای مانده از فرهنگ منظوم ایران باستان است. از آنجا که آبشخور و اساس نظم شاهنامه، خداینامه ها، کارنامه ها، روایات دینی، اوستا، متون پهلوی و حتی نگاره ها بوده است، یقینا نظم نامه باستان تحت تاثیر باورها و آیین هایی است که در این کتاب ها و مآخذ آمده و این باورها و آیین ها یا ضمن داستان ها یا به طور اشاره، در اثر گران سنگ استاد توس آمده است. در این پژوهش به بررسی پیمان و پیمان داری، به عنوان یکی از باورهای ایران باستان، که به گونه ای مشترک در شاهنامه، اوستا و متون پهلوی آمده، پرداخته شده و بر این نکته تاکید گردیده که شاهنامه، پژواک و پالوده فرهنگ ایران باستان و استوارترین سند هویت فرهنگی ایرانیان کهن است. مستندات آن، شواهد بسیاری است که در متون دیگر پیش از فردوسی و هم عصر او آمده است.

کلیدواژه ها:

پیمان و پیمان داری ، شاهنامه فردوسی ، متون اوستایی و پهلوی