واکاوی معماری روستایی سیستان با ضرورت توسعه پایدار جهت اصلاحات کالبدی در منطقه سیستان

پایداری، بحث جدیدی است که از سه دهه پیش در جهان مطرح شد و در بحث توسعه پایدار و به تبع آنمعماری پایدار، اینکه هر ساختمان باید با محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدلشده است. توجه به محیط طبیعی در معماری بومی روستایی سیستان به وضوح قابل مشاهده است. لذا اهمیت-دادن به معماری پایدار روستایی، یکی از مهمترین اقدامات جهت ایجاد توسعه پایدار در منطقه سیستان می-باشد. با توجه به جمعیت غالب روستایی در منطقه سیستان، در حین بررسی ساخت و سازهای روستایی دردوران حاضر، نمونه های متعدد ساختمان های روستایی احداث شده در این منطقه، بیانگر نابسامانی های بسیاریاست. عمده این نابسامانی ها، نتیجه الهام از مسکن شهری است که الگوهای این مسکن به صورت تیپ هایتکراری در سراسر روستاهای منطقه وجود دارد. این مساکن در نهایت پایداری را دچار خسران می نماید و باعثاز بین بردن سیمای کالبدی روستاها می شود. بنابراین می توان با اصلاحات کالبدی از طریق توجه به ارزشها وویژگی های معماری بومی منطقه، مشکلات سر راه ایجاد معماری پایدار را رفع کرده و موجبات آسایش ساکنانروستاهای این منطقه را فراهم و مقدمات لازم برای توسعه پایدار را مهیا نمود. مقاله حاضر با استفاده از روشتحقیق توصیفی- تحلیلی ضمن بیان نظریات مختلف معماری پایدار، به بررسی وضعیت پایداری در معماریگذشته و حال سیستان پرداخته و سپس به منظور رفع مشکلات و کاستی های موجود، پیشنهاداتی در جهتپایداری مساکن روستایی ارائه نموده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که میتوان با انجام اصلاحاتکالبدی در معماری امروز روستاهای منطقه و الهام از معماری بومی روستایی گذشته به توسعه پایدار در اینمنطقه دست یافت.

کلیدواژه ها:

معماری روستایی ، توسعه پایدار ، اصلاحات کالبدی ، سیستان