حساسیت ضد میکروبی نوکاردیاهای جدا شدهاز نمونه های بالینی در ایران
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 286
فایل این مقاله در 8 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_NCMBJ-6-21_012
تاریخ نمایه سازی: 16 آذر 1400
چکیده مقاله:
سابقه و هدف: هدف از این مطالعه چند مرکزی، تعیین حساسیت دارویی ایزوله های مختلف نوکاردیا های جدا شده از نمونه های بالینی بود.
مواد و روش ها: تعداد یک صد و بیست و هفت بیمار مبتلا به نوکاردیوز از ۵ استان کشور وارد این مطالعه شدند. تشخیص مولکولی گونه نوکاردیا با استفاده از تجزیه و تحلیل توالی S rRNA ۱۶ انجام شد. تست حساسیت ضد میکروبی بر اساس توصیه موسسه استاندارد آزمایشگاهی و بالینی انجام شد.
یافته ها: ۳۵ ایزوله N. cyriacigeorgica ، ۳۰ ایزوله N. asteroids ، ۲۶ ایزوله N. farcinica ، ۱۲ ایزوله N. otitidiscaviarum و ۱۰ایزوله N. abscessus در این بررسی مورد مطالعه قرار گرفتند. همه باکتری های جداشده حساس به لینوزولید بودند. تمام ایزوله های N. cyriacigeorgica ،N. asteroids ، N. otitidiscaviarum، N. abscessus جدا شده به تری متوپریم سولفامتوکسازول حساس بودند، در حالیکه ۸% از ایزوله های N. farcinica جداشده به این دارو مقاوم بودند. همه N. otitidiscaviarum جدا شده به ایمی پنم بسیار مقاوم بودند، اما N. cyriacigeorgica ، N. asteroids ، N. farcinica، N. abscessus تنها در حد متوسط مقاوم بودند.
نتیجه گیری: الگوهای حساسیت با متفاوت شدن گونه های نوکاردیا تغییر کردند. مقاومت به تری متوپریم سولفامتوکسازول در ایران پایین بود و نتایج این مطالعه نشان داد که این دارو همچنان می تواند به عنوان داروی خط اول درمان استفاده شود. لینوزولید نیز به خوبی نوکاردیا را پوشش می دهد و می تواند یک عامل خط دوم باشد.
کلیدواژه ها:
Microbial Drug Resistance ، Minimum Inhibitory Concentrations (MICs) ، Nocardia ، مقاومت دارویی میکروبی ، حداقل غلظت بازدارنده (MIC) ، نوکاردیا
نویسندگان
مسعود صالحی پور
Microbiology Department, Islamic Azad University—Parand Branch, Tehran, Iran
سعید ذاکر بستان آباد
Microbiology Department, Islamic Azad University—Parand Branch, Tehran, Iran
شهلا رضایی
Tehran University of Medical Sciences
عبدالرزاق هاشمی شهرکی
Pasteur Institute of Iran, Tehran, Iran