رابطه کیفیت آموزش علوم اجتماعی و کار آمدی این علوم در ایران

تربیت نیروی ماهر و متخصص در حوزه های متعدد ، یکی از مهمترین کارکردهای دانشگاه های است و بهره گیری صحیح از تخصص ها و نیروی انسانی کارآمد جزء تجزیه ناپذیر هر توسعه و پیشرفتی به شمار می رود. به این ترتیب می توان گفت که توجه به کارآمدی در برنامه آموزشی یک رشته دانشگاهی انتظار بدهی و غیر قابل انکاری محسوب می شود.مجموعه رشته های علوم اجتماعی هم گستره موضوعی وسیعی را شامل می شود و هم سهم قابل توجهی از دانشجویان دانشگاه ها را به خود اختصاص داده است، ولی موضوع کارآمدی به ویژه در میان فارغ التحصیلان این رشته ها مساله ای است که امروزه توجه صاحب نظران را به خود جلب کرده است.نوشتار حاضر به بررسی کیفیت آموزش علوم اجتماعی در معنای خاص می پردازد و در این راستا به برخی از عوامل تاثیر گذار بر افت کیفیت آموزش این علوم و نیز میزان کارآمدی آن در ایران اشاره می گردد.این مقاله می کوشد تا با توجه به وضعیت جاری علوم اجتماعی در ایران به پاره ای از موانع و مشکلاتی که بر سر راه گسترش ، توسعه و کارآمدی این دانش وجود دارد و رابطه آن با رویکرد و محتواهای آموزشی علوم اجتماعی بپردازد و از این طریق راهکارهایی را برای خروج از وضعیت کنونی و بهبود آن پیش نهد . مجموعه راه حل های ارائه شده را می توان در چند حوزه نظری ، روش شناختی و ساختاری طبقه بندی کرده و در هریک به تبیین وضعیت موجود و ارائه بدیل هایی پرداخت.

کلیدواژه ها:

آموزش علوم اجتماعی ، محتواهای آموزشی ، رویکرد آموزشی ، نیروی انسانی کارآمد