گذر و نظری سبک شناختی در نوشته های بابا افضل کاشانی

بابا افضل از حکیمان، نویسندگان و شاعران بزرگ نیمه دوم سده ششم و آغاز سده هفتم است. روزگاری که از یک سو بیشتر دانشمندان نوشته های خویش را به عربی می نوشتند و از دیگر سو، نثر فارسی به تکلف و تصنع بسیار دچار شده بود. در چنین روزگاری بابا افضل تقریبا همه آثار خویش را به زبان فارسی شیوا و رسایی نوشت که نه سره گرا بود و نه عربی گرا و نه مصنوع و متکلف، و از این راه به زبان فارسی خدمت بزرگی کرد. بسامد واژگان فارسی، ترکیب سازی-های زیبا و شیوا، معادل سازی برای اصلاحات علمی و فلسفی، ترکیب های عطفی و توضیحی، جمله بندی های کوتاه، آوردن بخش های فرعی جمله مانند مفعول، متمم، قید و... بیشتر پس از فعل، واژگان و ترکیبات کم کاربرد، واژگان فریبنده وکاربرد واژگان و ترکیبات در معانیی جز معانی امروزی، برخی از ویژگی های سبکی زبان او هستند که در این مقاله با آوردن نمونه هایی بررسی شده اند.

کلیدواژه ها:

بابا افضل ، نثر فارسی ، واژگان فریبنده ، ترکیب سازی