مروری تحلیلی بر مدیریت تغذیه ای زعفران

فراهمی مطلوب عناصر غذایی از عوامل مهم در بهبود کمیت و کیفیت کلاله زعفران است. تصمیم گیری صحیح در خصوص مدیریت تغذیه ای زعفران مستلزم انجام آزمایش خاک و بافت گیاهی جهت آگاهی از میزان عناصر غذایی موجود در خاک و گیاه است. توسعه نه چندان زیاد اندام هوایی این گیاه به معنای نیاز غذایی کم نمی باشد، زیرا بخش زیادی از زیست توده زعفران در درون خاک و در ساختمان بنهها وجود دارد. مثلا تکثیر بندها در اولین فصل رشد زعفران در تراکم کاشت ۷۰ تا ۱۰۰ بنه در متر مربع) نیازمند حدود ۷۵ تا ۹۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن می باشد. با توجه به ضرورت تولید ارگانیک زعفران، توصیه اکید بر تامین نیاز تغذیه ای گیاه از طریق مصرف کودهای آلی، کودهای زیستی و کودهای معدنی طبیعی و اجتناب از مصرف کودهای شیمیایی می باشد. افزایش ماده آلی خاک مزرعه (حداقل ۱ تا ۱/۵ درصد)، خصوصا از طریق مصرف کودهای آلی از نکات کلیدی در جهت بهبود رشد و عملکرد زعفران است. کودهای آلی (کمپوست، ورمی کمپوست و کود دامی) در کنار تامین متناسب و تدریجی تمامی عناصر غذایی مورد نیاز گیاه، موجب اصلاح خصوصیات فیزیکی خاک و افزایش محتوای رطوبتی خاک نیز می شوند که نتیجه آن کمک به بهبود رشد بندهای دختری می باشد. اثرات مثبت مصرف اسید هیومیک، کودهای آلی گرانوله، عصاره جلبک دریایی و اسیدهای آمینه نیز به عنوان مکمل های غذایی در مزرعه زعفران مفید ارزیابی می شود. در این مقاله ضمن توجه به حد مناسب عناصر غذایی پرمصرف، برخی نکات کلیدی در تغذیه زعفران با دیدگاهی تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

بنه ، عناصر غذایی ، کربن آلی خاک ، کلاله ، کود آلی ، کود زیستی