تقی زاده، از تجددگرایی تا فرنگی مآبی

درک بینش روشنفکری تقی زاده همان قدر دچار کج­فهمی است که درک شخصیت سیاسی او؛ با این تفاوت که تقی زاده خود، در ایجاد این کج­فهمی بیش از هر کس دیگر نقش داشت. چرا که ایراد جمله­ «ایرانی باید ظاهرا و باطنا، جسما و روحا فرنگی مآب شود و بس» دیگران را به این بینش کشانید که وی با درک سطحی از مدرنیته، فاقد وجاهت روشنفکری بوده و به انداز­ه­ی یک فرنگی­مآب نزول کرده است؛ در حالیکه بررسی مطالب و نوشته های وی، خلاف این مسئله  را اثبات می کند . به لحاظ شخصیت سیاسی - که شخصیت روشنفکری­اش بر آن سایه انداخته بود - نزدیکی به قدرت  و دست یازیدن به هر اقدام منفعت­طلبانه، که لازمه مقام سیاستمداری است، حتی به قیمت امضای تمدید قرار داد ۱۹۳۳، وی را به یکی از منفورترین سیاستمداران عصر پهلوی مبدل کرد .

کلیدواژه ها:

سید حسن تقی زاده ، مجله کاوه ، تجدد گرایی ، فرنگی مآبی