اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بربهبود عملکرد خانواده زنان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

اختلال شخصیت مرزی شایع ترین اختلال در محیط های روانپزشکی می باشد و اکثر افراد مبتلا به این بیماری درفاصله سنی ۱۸ الی ۲۵ سال به آن دچار می شوند.هدف پژوهش حاضر نیز بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود عملکرد خانواده زنان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون باگروه کنترل بود. جامعه آماری در پژوهش حاضر را زنان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر شهرکرد در سال ۱۳۹۲ تشکیل میدهند که پس از فراخوان پژوهشگران مبنی بر تشکیل یک دوره درمانی، داوطلب شرکت در پژوهش شدند. افراد نمونه در وهله نخست بطور نمونه گیری دردسترس انتخاب وپس از تکمیل مصاحبه بالینی ساخت دار((SCID-II و پرسشنامه عملکرد خانواده (FAD) وکسب حد نصاب لازم برای ورود به تحقیق با استفاده از نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل ۱۰)نفر برای هر گروه) گمارده شدند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه در معرض رفتاردرمانی دیالکتیکی قرارگرفتند، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان می دهد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون عملکرد خانواده (حل مسئله، ارتباط، نقش، آمیزش عاطفی، درگیری عاطفی، کنترل رفتاری، کارکرد کلی) گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد. این تفاوت در سطح ۰/۰۱ معنادار است. لذا می توان نتیجه گرفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی موجب بهبود عملکرد خانواده زنان مبتلا به اخلال شخصیتی مرزی شده است و این رویکرد می تواند در بهبود وضعیت خانوادگی این زنان مفید باشد.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی دیالکتیکی ، عملکرد خانواده ، اختلال شخصیتی مرزی ، زنان