ارائه الگوی ساختاری پیشرفت تحصیلی بر اساس درگیری فعال در مدرسه و امیدواری به تحصیل: نقش میانجی خوداثربخشی آموزشی

هدف از انجام این پژوهش بررسی ارائه الگوی ساختاری پیشرفت تحصیلی بر اساس درگیری فعال در مدرسه و امیدواری به تحصیل: نقش میانجی خوداثربخشی آموزشی بود. روش پژوهش کمی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دوره دوم شهر ری در سال تحصیلی ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بودند. حجم نمونه ۵۰۰ نفر از این افراد بر اساس بر طبق مدل کلاین((۲۰۱۶ و به شیوه نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب و به مقیاس شاخص معدل ترم گذشته، پرسشنامه خوداثربخشی آموزشی جینگز و مورگان((۱۹۹۹، پرسشنامه درگیری فعال در مدرسه وانگ و همکاران((۲۰۱۱ و مقیاس امیدواری به تحصیل خرمائی و کمری((۱۳۹۶ پاسخ دادند. داده ها با ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شد. نتایج نشان داد که خوداثربخشی آموزشی، درگیری فعال در مدرسه و امید تحصیلی بر پیشرفت تحصیلی تاثیر مستقیم دارند(.(P<۰/۰۱ همچنین بر اساس یافته های این پژوهش، مدل اصلاح شده از برازش مطلوبی برخوردار بود(RMSEA=۰/۰۴۹، GFI=۰/۹۳۸، IFI=۰/۹۴۶ و (P-value<۰/۰۵ و تاثیر غیرمستقیم درگیری فعال در مدرسه و امید تحصیلی نیز از طریق نقش میانجی خوداثربخشی آموزشی بر پیشرفت تحصیلی معنادار بود. مدل ارزیابی شده از برازندگی مطلوبی برخوردار است و گام مهمی در جهت شناخت عوامل موثر بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان است.

کلیدواژه ها:

خوداثربخشی آموزشی ، درگیری فعال در مدرسه ، امید تحصیلی ، پیشرفت تحصیلی.