بررسی تاثیر انسان شناسی بر عشق به برند با نقش واسطه ای یکپارچگی خودبرندسازی و نقش تعدیل کننده نگرش به برند

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر انسان شناسی بر عشق ب ه برند با نقش واسطه ای یکپارچگی خودبرندسازی و نقش تعدیل کننده نگرش به برند است. پژوهش حاضر برحسب هدف، از نوع کاربردی است. همچنین ازنظر روش توصیفی – پیمایشی با رویکرد علی است. جامعه آماری پژوهش حاضر مشتریان برند پوشاک زارا در شهر تهران م یباشند. در پژوهش حاضر حجم جامعه آماری نامحدود بود و تعداد نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۴ نفر بود. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر نیز روش نمونه گیری تصادفی ساده است. در این تحقیق به منظور تعیین پایایی آزمون از روش آلفای کرونباخ استفاده گردید. برای تحلیل داده های این پژوهش از آزمون های توصیفی و استنباطی استفاده شد. در بخش توصیفی درصد، میانگین و انحرا ف معیار و در بخش استنباطی از مدل معادلات ساختاری به روش حداقل مجذورات جزئی (PLS) استفاده شد. جهت تحلیل داده های پژوهش از نرم افزارهای SPSS و SMARTPLS استفاده شد. نتایج نشان داد که انسان شناسی بر یکپارچگی خودبرندسازی تاثیر دارد. انسان شناسی بر عشق به برند تاثیر معنی داری دارد. یکپارچگی خودبرندسازی بر عشق به برند تاثیر معنی داری دارد. یکپارچگی خودبرندسازی در تاثیر معنی داری انسان شناسی بر عشق به برند نقش میانجی دارد. نگرش به برند در تاثیر معنی داری انسان شناسی بر یکپارچگی خودبرندسازی نقش تعدیل کننده دارد. نگرش به برند در تاثیر معنی داری انسان شناسی بر عشق به برند نقش تعدیل کننده دارد.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، عشق به برند ، یکپارچگی خودبرندسازی ، نگرش به برند