ارزیابی بار کاری ذهنی و فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در دوران پاندمی کووید-۱۹ در ایران

زمینه و هدف: پاندمی و بحران ناشی از کرونا با به چالش کشیدن تشکیلات و تمهیدات بهداشتی و درمانی، باعث تلفات انسانی ناگوار در سطح جهان و ایران شده است. هدف این مطالعه، ارزیابی بار کار ذهنی و فرسودگی شغلی کارکنان درمانی در دوران پاندمی کووید-۱۹ در ایران است. روش کار:  پژوهش توصیفی تحلیلی حاضر بر روی ۵۱۰ نفر از کارکنان درمانی و تشخیصی که به صورت تصادفی انتخاب شدند، در سه شهر تهران، اصفهان و سنندج در طول ماه های مرداد، شهریور و مهر سال ۱۳۹۹ انجام شد. ارزیابی فشار روانی کار و فرسودگی شغلی به ترتیب با استفاده از نرم افزار  NASA-TLXو فرسودگی شغلی ماسلاچ انجام شده است. از آزمون های آماری t-test، ANOVA و رگرسیون خطی چندمتغیره برای تجزیه وتحلیل داده ها به کمک بسته نرم افزاری STATA۱۴  استفاده شد. یافته ها:  میانگین بار کار ذهنی در کارکنان دارای ارتباط با بیماران مبتلا به کرونا، ۸/۱±۸۳/۷ و در افراد بدون ارتباط، ۹/۶±۷۹/۹ برآورد شد که از نظر آماری معنی دار بود. میانگین فرسودگی شغلی در آن ها، به ترتیب ۱۶/۲±۷۹/۶ و ۱۶/۹±۷۹/۷ بود. نتایج حاصل از رگرسیون خطی نشان داد که  متاهل بودن (۶/۵۷-=coefficient، ۰/۰۰۳= value P)، اشتغال به صورت طرحی (۱۲/۷۱-=coefficient، ۰/۰۰۲=P value) رابطه معکوس و کار در بیمارستان های اصفهان (۲۱/۱۲=coefficient، ۰/۰۰۱

فرسودگی شغلی داشتند. جنسیت زن (۳/۶۱=coefficient، ۰/۰۰۱

کووید-۱۹ بر ابعاد مختلف فیزیکی و روانی کاری کارکنان درمانی، به ویژه زنان و کارکنان متاهل تاثیر گذاشته است؛ از این رو انجام مداخلات روان شناختی و اقدامات حمایتی برای حفظ سلامتی کارکنان در دوران همه گیری و بعد از آن ضروری است. 

کلیدواژه ها:

COVID-۱۹ ، Mental Workload ، Job Burnout ، Medical Staff ، کووید-۱۹ ، فشار روانی کاری ، فرسودگی شغلی ، کارکنان درمانی