جلوه های آیرونی در شعر حافظ

آیرونی موجد چندوجهی شدن معنا و گسترش تضاد معنایی در درون متن است. این پژوهش، ضمن طرح چهارچوب نظری آیرونی در سطح بلاغی، کوششی است در جهت تنویر مولفه های آیرونی، استخراج ویژگی مشترک آیرونی و صنایع معنوی ادبیات فارسی، واکاوی ترفندها و کرانه ها و گونه های کارآمد آیرونی، بررسی و تحلیل گونه های آن در شعر حافظ. روش تحقیق، توصیفی تحلیلی از نوع کیفی و کتابخانه ای است و داده ها با مطالعه کتاب ها و مقالات، گردآوری شده اند . با توجه به ارزش طنز در رشد فکری و روشنگری جامعه در بیان رذالت ها، هدف پژوهش، تبیین روش های ایحاد آیرونی در شعر حافظ است. دست یافته ها براساس مستندات ارزیابی شده، بیانگر آن است که آیرونی با برخی از صناعات ادب فارسی وجه اشتراک دارد نه انطباق. این صنایع در شبکه آیرونیک، پیچیدگی ایجاد می کند و آن را هنری تر می سازد. استعاره تهکمیه با آیرونی کلامی انطباق دارد. همه گونه های آیرونی به جز آیرونی رمانتیک را می توانبا شعر حافظ انطباق داد.اندیشه های دینی و سیاسی طبقه های مختلف جامعه، مهم ترین موضوع هایی است که منطبق بر خاصیت آیرونی در شعر حافظ است.

کلیدواژه ها:

کلید واژه: آیرونی ، طنز ، گفتار ناسازگونه ، آیرونی رادیکال ، استعاره تهکمیه ، آیرونی کلامی ، آیرونی ساختاری