بررسی استعاره تهکمیه در غزلیات حافظ

در ادب فارسی، هر سراینده یا نویسنده توانمندی که از قرآن مایه گرفته است، جایگاه برتری به خود اختصاص داده است. شمس الدین محمد حافظ، به مدد بهره جویی از کلام خداوندی و البته دیگر هنرهای ادبی، جزو قله های غزل فارسی است. یکی از آرایه های بلاغی قرآن که حافظ از آن بهره برده، تهکم یا نزاهه است که در این مقاله به تفصیل بررسی شده است. نزاهه یا تهکم از مقوله طنز است و در ادب فارسی، جسته گریخته در دیوان شاعران سلف رخ می نماید، ولی ویژگی سبکی شان نیست؛ زیرا فراوانی زیادی ندارد. در دیوان حافظ، این ویژگی سبکی با بسامد زیاد دیده می شود که آیرونی هم نامیده شده است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، حافظ ، شعر ، تهکم ، مجاز ، طنز ، بلاغت ، ادبیات ، سبک ، هنر