ارزیابی توان هیدروکربن زایی سازند گدوان (بارمین-آپسین) در خلیج فارس

خلیج فارس بعنوان غنی ترین حوضه هیدروکربوری جهان شناخته می شود. سازند گدوان یکی از سازند های مولد هیدروکربور در جنوب ایران و منطقه خلیج فارس می باشد.در این مقاله توان هیدروکربورزایی این سازند در بخش ایرانی خلیج فارس مورد ارزیابی قرار گرفته است. ۸۷ نمونه سنگی از این سازند متعلق به ۱۸ چاه در خلیج فارس مورد بررسی قرار گرفتند. ضخامت سازند گدوان از ۳۵ متر تا ۳۵۴ متر در منطقه متغییر است. بیشترین ضخامت در شرق خلیج فارس و در تنگه هرمز دیده میشود. نتایج پیرولیز راک-اول نشان می دهد میزان مواد آلی موجود در گدوان از ۲۶/۰ تا ۱۶/۲ درصد متغییر بوده و عمدتا از نوع کروژنهای تیپ II و مخلوط II/III می باشند. میزان درصد مواد آلی به سمت غرب خلیج فارس در این سازند افزایش می یابد. میزان بلوغ سازند از ۴۱۰ تا ۴۵۸ درجه سانتی گراد (Tmax) متغیر بوده و میزان بلوغ ۸۶ درصد نمونه ها کمتر از حد شروع زایش نفت می باشد . نتایج مدلسازی تاریخچه تدفین و حرارتی سازند گدوان نشان می دهد در بخش مرکزی خلیج فارس این سازند هنوز وارد محدوده بلوغ لازم جهت تولید هیدروکربور نشده است ولی به سمت مناطق حاشیه ای میزان بلوغ افزایش یافته و در مراحل آغازین تولید هیدروکربور قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

سازند گدوان ، بلوغ حرارتی ، سنگ منشا ، پیرولیز ، مدلسازی تاریخچه تدفین و حرارتی