احیای مفهوم نیایشگاه، با نگاهی به معماری بی زمان

معماری نبای د به گونه ای باشد که تحت تاثیر شرایط زودگذر و از جنبه های صرفا فایده ای باشد بلکه باید فضای ایجاد شده را با انسان زمینی، دنیای معنا و طبیعت پی وند دهد. آنچه امروزه معمار به جای توجه به نیازهای واقعی انسان و ارتباط بین محیط خارجی و لایه های درونی انسان، خود را متصل به امکانات، فناوری و ابزارهایی که همه جنبه های مصرفی دارند. و گذرا است می بیند ؛ به عبارت دیگر، ابزار جایگزین هدف شده است.پژوهش حاضر به این سوالات پاسخ میدهد که آیا حس خوشایندی به یک مکان مذهبی می تواند فارغ از گرایشات و عقاید افراد به وجود آید؟ و چه مولفه هایی در طراحی نیایشگاه، بیشترین تاثیر خوشایند را در افراد ایجاد می کند؟هدف این پژوهش دستیابی به تغییرات مثبت در طراحی (فضاهای مذهبی)، در نهایت رسیدن به مولفه هایی که می تواند احساس خوشایندی بیشتری در فضای نیایشگاه ایجاد کند و به زبانی امروزی بیان کند.روش تحقیق حاضر با توجه به موضوع و اهداف، از نوع مطالعات استراتژیک و زمینه یابی بوده که به شکل میدانی و به روش توصیفی میدانی انجام می گیرد. این تحقیق از نظر هدف کاربردی می باشد که اطلاعات مورد نیاز آن از طریق مطالعات کتابخانه ای و پرسشنامه محقق ساخته به دست خواهد آمد و در آن از روش های کمی و کیفی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده می شود. همچنین در نهایت با استفاده از اطاعات بدست آمده از طریق تحلیل آماری طراحی نهایی صورت گرفته است .مهم ترین یافته ها و نتیجه گیری تحقیق: در نهایت نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که عوامل اکولوژی انسانی، هویت مکان، جغرافیای منطقه، مدیریت خطر و ریسک زیست محیطی، جامعه شناسی، معنا و مفهوم سازه نیایشگاه ، برنامه ریزی اراضی، دلبستگی مکان، نظریه های مکان، عوامل کالبدی معنایی، ارزیابی ساختمان، روان شناسی محیط و معماری منطقه به ترتیب دارای بیشترین اولویت در طراحی هستند و باید مدنظر قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

نیایشگاه ، بی زمانی ، احیا ، مفهوم ، خوشایندی