رهیافتی بر مفهوم و اصول معماری زمینه گرا در طراحی معماری بناهای ایرانی

معماری زمینه گرا به ضرورت توجه به محیط پیرامون اثر معماری تاکید دارد و بر این باور است که توازن میان معماری و محیط می تواند هم برای خود اثر و هم برای زمینه عاملی موثر و تقویت کننده باشد. زمینه گرایی الگویی است برای خلق محیط مطلوب تر لذا شناخت و آگاهی بیشتر و درکی عمی قتر نسب ت به زمینه و محیط برای معماران و طراحان امری ضروری و اجتناب ناپذیر است . یک ساختمان برای تناسب با بست ر و تقویت وحدت با زمینه، می باید ویژگی های مشترک و اساسی معینی را داشته باشد. کیفیت زمینه یکی از موضوعات اساسی در زمینه گرایی است که پرداختن به آن اهمیت دارد. معماری در زمینه یک ارتباط بصری شیوا و قوی با محیط است. از این رو با توجه به موارد بیان شده، یافتن راهحلی برای تطبیق ویژگی های معمارانه ی یک اثر معماری که بیان زمینه گرادارد ضروری می نماید. لذا پژوهش حاضر در پی آن است که، با رویکردی کیفی و به روش استدلال منطقی با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای، با کاربست مفهوم زمینه گرایی در عین توجه به بستر و زمینه ی طرح معماری، شاخصه های کالبدی و معمارانه ای را که لازمه ی هر اثر معماری است و در پاسخ به نیازهای عملکردی می باشد را حفظ و بیان کند. به نظر می رسد با استفاده از رویکرد زمینه گرایی میتوان بر عوامل موثر بر طراحی معماری مرکز فرهنگ و تمدن همدان دست یافت.این رویکرد، به تجلی گسترده گزینه های طراحی منجر می شود و در نهایت ارزیاب ی بهینه تر از راه حل ها و طرح های کامل تر را در پی دارد.زمینه طرح می تواند به عنوان مولد طرح، مطرح باشد و طراحی معماری از آن آغاز شود.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، طراحی معماری ، مولفه های زمینه گرا ، استدلال منطقی