نگرانی و حمایت اجتماعی در نوجوانی

این پژوهش با هدف شناخت رابطه نگرانی و حمایت اجتماعی در دوره نوجوانی انجام شد. گروه نمونه شامل ۵۷۰ دانش آموز (۲۹۲ دختر، ۲۷۸ پسر؛ میانگین سنی= ۸۵/۱۶) بود. شرکت کنندگان، پرسشنامه حمایت اجتماعی کودکان و نوجوانان (طهماسیان، ۱۳۸۴) و پرسشنامه نگرانی پن استیت (مایر و دیگران، ۱۹۹۰) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که بین احساس نگرانی و حمایت اجتماعی در دختران و پسران و پایه های مختلف تحصیلی رابطه معنادار منفی وجود دارد. با افزایش حمایت اجتماعی، نگرانی در نوجوانان کاهش می یابد و با کاهش حمایت اجتماعی، نگرانی افزایش می یابد. همچنین، حمایت اجتماعی می تواند ۱۴٪ از واریانس نگرانی را در نوجوانان تبیین کند. این یافته ها حاکی از آنند که حمایت اجتماعی می تواند عامل حفاظت کننده ای در مقابل نگرانی در سنین نوجوانی باشد. افزون بر این، خانواده و همسالان می توانند در برنامه های پیشگیرانه و درمانی برای کاهش و درمان نگرانی، تاثیرگذار باشند.

کلیدواژه ها:

حمایت اجتماعی ، نگرانی ، نوجوانی