نقش خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و محیط مدرسه در سلامت روانی و رفتارهای ضد اجتماعی نوجوانان

هدف این پژوهش، شناخت نقش متغیرهای خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و محیط مدرسه در پیش‎بینی رفتارهای ضداجتماعی و سلامت روانی نوجوانان بود. ۲۴۱ دانش آموز (۱۱۷پسر و ۱۲۴دختر) به روش نمونه‎برداری چندمرحلهای از دبیرستان های شهرستان فارسان از توابع استان چهارمحال و بختیاری انتخاب شدند و مقیاس خودمهارگری (تانجنی و بامیستر،۲۰۰۴)، مقیاس والد کودک (فاین، مورلند و شوبل،۱۹۸۳)، سیاهه محیط کلاس و مدرسه (آلفرد و دیگران، ۲۰۰۴)، مقیاس افسردگی، اضطراب و تنیدگی (لاویباند و لاویباند، ۱۹۹۵) و سیاهه رفتارهای ضد اجتماعی (محمدی مصیری و دیگران، ۱۳۸۹) را تکمیل کردند. برای تحلیل یافتههای این پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش گام به گام استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دادند که بین خودمهارگری، کیفیت رابطه با والدین و فضای مدرسه با رفتارهای ضداجتماعی و عدم سلامت روانی رابطه منفی معنادار وجود دارد. نتایج رگرسیون چندگانه نشان دادند که از طریق متغیرهای خودمهارگری، کیفیت رابطه مادر، جنس و فضای مدرسه میتوان ۳۳ درصد از واریانس سلامت روانی و از طریق متغیرهای کیفیت رابطه با مادر، خودمهارگری و کیفیت رابطه با پدر میتوان ۱۴ درصد از واریانس رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان را تبیین کرد. در مجموع، می‎توان نتیجه گرفت که متغیرهای فردی، خانوادگی و مدرسه نقش مهمی در افزایش سلامت روانی و کاهش رفتارهای ضداجتماعی نوجوانان ایفا میکنند.

کلیدواژه ها:

خودمهارگری ، رابطه والد-کودک ، محیط مدرسه ، رفتارهای ضد اجتماعی ، نوجوانان