سکونت و هویت

واژه سکونت با مفهومی بیش از قرار گرفتن سقفی بر روی سر و به زیر پا آمدن چند متر مربعی زمین به کار می رود. مفهوم سکونت یعنی: 1. دیدار با دیگران با آهنگ داد و ستد، تولیدات، اندیشه ها احساسات یعنی آزمودن زندگی به عنوان عرصه امکانات گوناگون 2. توافق با دیگران یعنی پذیرش مجموعه ای ارزش های مشترک 3. یافتن موجودیت از طریق گزینش جهانی کوچک (شهر) و از آن خود. (شولتز، کریستان نوربری) سکونت بیانگر تعیین موقعیت و احراز هویت می باشد؛ برای آزمودن پر معنای هستی و وجود، باید از مکان خود و از چگونگی قرار گرفتن خود در آن آگاه بود. تعیین موقعیت و احراز هویت به یاری فضای آراسته و شکل مصنوع که به اتفاق یکدیگر مکان واقعی را بوجود می آورند، مسیر می گردد؛ هنگامی که سکونت به مرحله قطعی خود رسد آنگاه به آرزوی خود برای داشتن احساس تعلق و همیاری، جامعه عمل پوشانده ایم. سکونت صرفا مادی و کمی نیست بلکه مفهومی وجودی و کیفی دارد؛ به تعبیری مسکن گزیدن یعنی از آن واحد تعلق خاطر یافتن به مکان خاصی ، سکنی گزیدن با مفاهیم کیفی آن از شروط مقدماتی انسان بودن است. هنگامی که به واسطه مکان ، هویت می یابیم، خود را پیشکش طریقی از هستی در جهان می کنیم؛ بدین ترتیب سکونت از ماه و از امکنه ما خواسته هایی دارد، از ما ذهنی باز طلبیده و از مکان ها می خواهد تا امکانات قابل ملاحظه ای را برای بخشیدن ارائه نمایند.