بررسی اثر بخشی جلسات مداخلات روان شناختی مثبت گرا بر نشانگان افسردگی و بهزیستی افراد نابینا در دوران اپیدمی کرونا

کرونا یکی از شوم ترین اپیدیمی های تاریخ بشر است که نوع و روند زمانی درمان آن آثار وخیم تری نسبت به هر اپیدمی دیگر را به دنبال دارد. شرایط زمانی پیچیده تر می گردد که اگر افرادی دچار معلولیت بینایی که مهمترین عضو حسی خود را بهر دلیلی از دست داده باشند روبرو باشیم هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی جلسات مداخلات روان شناختی مثبت گرا بر نشانگان افسردگی و بهزیستی افراد نابینا طی دوران اپیدمی کرونا در شهر تهران می باشد. روش پژوهش بصورت نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون که جامعه آماری شامل کلیه افراد مرد نابینای بین سنین ۲۰ تا ۵۰ سال شهر تهران به تعداد ۴۵۵ نفر می باشد که با نمونه پژوهش به روش هدفمند شامل ۷۰ فرد نابینا بوده که در دو گروه آزمایش (۳۵) و کنترل (۳۵) همتا شدند. سپس گروه آزمایش در ۸ جلسه درمانی ۹۰ دقیقه ای به مدت یک ماه شرکت کردند. برای جمع آوری داده های پژوهشی از پرسشنامه فرم کوتاه افسردگی بک و مقیاس بهزیستی ذهنی داینر استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس چند متغیره نشان داد که روان درمانی مثبت بر بهزیستی ذهنی افراد نابینا تاثیر معنی دار دارد. تحلیل هریک از خرده مقیاس های بهزیستی ذهنی به تنهایی نیز با استفاده از تحلیل کواریانس یک راهه نشان داد که آزمودنی های گروه آزمایش تحت تاثیر برنامه درمانی، در رضایت از زندگی و عاطفه منفی تفاوت معنی داری با گروه کنترل نشان دادند. اما در عاطفه مثبت بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت. همچنین نتایج تحلیل کواریانس یک متغیره نشان داد که درمان مثبت نگر بر کاهش نشانه های افسردگی تاثیر معنی داری داشت. این نتایج می تواند پشتوانه ای برای کاربست مداخلات مبتنی بر روانشناختی مثبت نگر در جهت کاهش یکی از شایع ترین اختلالات روانی در اوضاع اپیدیمی های با تلفات جانی و روانی یعنی افسردگی و همچنین ارتقای سطح بهزیستی ذهنی افراد نابینا، باشد.

کلیدواژه ها:

نابینا ، کرونا ، روان درمانی مثبت نگر ، نشانگان افسردگی و بهزیستی